„Musisz odpowiedzieć sobie na jedno zajebiście ważne pytanie – co chcę w życiu robić. A potem zacznij to robić” – powiedział Laska w komedii Olafa Lubaszenki „Chłopaki nie płaczą”. Tego filmu jeszcze nie było, gdy zaczynałem swoją podróż w przyszłość. Ale i tak było fajnie, bo dano mi do ręki kredkę, pędzel i wysłano do szkoły.
Był koniec lat 80. Było łażenie ze szkicownikiem, rysowanie wszystkiego co się rusza i nie rusza. I papier, tony zabazgranego papieru i pomazanego farbami płótna. Zmiana szkoły i zmiana myślenia: z jednej strony mądre dyskusje o sztuce, plenery malarskie i szum w głowie, a z drugiej strony mentorzy z branży reklamowej, photoshop, druk i etos pracy, pracy i jeszcze raz pracy.
Wreszcie dorosłość: doświadczenie dużej agencji reklamowej, zapach kawy i nocnej pracy przed monitorem, gdy projekty „muszą być na rano” i trochę mniej przyjemny widok szuflady z pomysłami, które według marketingowca się nie sprzedadzą. Albo domowa praca na tablecie graficznym i liczenie na to, by wykonawca projektu też był profesjonalny. Wszystkie te rzeczy były świetne. I są świetne. Bez pasji takie by nie były.
No dobrze, ktoś zapyta – a gdzie tu motocykle? Otóż są i to na każdym etapie. Bo da się przytroczyć sztalugę, walizkę z farbami i płótno 80 x 60 cm do Jawy 350 i pojechać nią do lasu, by malować drzewa. Da się pojechać CBRką 1000F na ślub na poznański Stary Rynek, gdy panna młoda ma pięknie upiętą fryzurę i śliczną ecru sukienkę. Wreszcie da się we dwójkę jechać Goldwingiem do Konstancy w Rumunii przez trzy dni non stop w deszczu i do Czarnogóry w czterdziestostopniowym upale, gdy interkom i gps wyłączają się z przegrzania. Bez pasji byłyby te rzeczy również nieosiągalne…
I w tym właśnie momencie, jest grudzień 2024 roku, zadaję sobie to najważniejsze w życiu pytanie. I już znam odpowiedź: będę rysował motocykle! I będę to robił dla ludzi, którzy tak jak ja, kochają motocykle.
LWG Marek Motocyklista
