Bazując na wiedzy zaczerpniętej z materiałów prasowych i informacji odnalezionych w internecie odniosłem wrażenie maszyny stworzonej do dalekich podróży, a przy tym zaprojektowanej bezkompromisowo, jeśli chodzi o możliwość poruszania się nim w terenie nawet dosyć daleko od utartych szlaków. Już same filmy odnalezione w necie pokazywały jego atrybuty konstrukcyjne, pozwalające na sprawne użytkowanie w terenie – w odróżnieniu od większości motocykli typu „duże enduro”, które służą głównie do wygodnego pokonywania dalekodystansowych tras asfaltowych albo ewentualnie szutrowych duktów. Tak właśnie wyglądało moje wyobrażenie o tej maszynie bazujące na odnalezionych materiałach.

Tym bardziej czekałem na możliwość testu z dużym zniecierpliwieniem i obawą, czy jego prawdziwe walory pokryją się z moimi wyobrażeniami. Jak to zwykle bywa z motocyklami, na które popyt znacznie przewyższa podaż, na wolny termin czekałem bardzo długo i jak już nadszedł ten upragniony dzień pogoda ostudziła moje emocje nieprzerwanym deszczem od tygodnia. Na szczęście dzięki uprzejmości Pani Magdy z Honda Polska udało się przesunąć termin dysponowania motocyklem.

Deszcz już nie padał, ale temperatury pozostawały wiele do życzenia. Komfort i radość z jazdy, jaką oferowała Africa wynagradzała to, przez co z maszyny niemalże nie zsiadałem. Na pewno wolałbym, żeby temperatury były trochę wyższe, ale jazda dużym CRF’em przy temperaturach bliskich zera naprawdę nie jest uciążliwa poza koniecznością pamiętania o każdorazowym włączaniu podgrzewania manetek tuż po odpaleniu silnika.

Motocykl, który otrzymałem nie do końca „wstrzelił się” w moje oczekiwania, ponieważ liczyłem, że będzie to wersja manualna z oponami na kostce. Z drugiej jednak strony ucieszyłem się na możliwość przetestowania automatycznej dwusprzęgłowej skrzyni biegów DCT. Opony cieszyły mnie już niestety zdecydowanie mniej. Muszę się przyznać, że jeśli chodzi o samochody, to jestem zwolennikiem skrzyń automatycznych mimo wcześniejszego sceptycyzmu do nich i uważam, że człowiek do lepszego szybko się przyzwyczaja. W motocyklach to jestem… raczej byłem kategorycznym jej przeciwnikiem. Na motocyklu z automatyczną skrzynią biegów jeździłem po raz pierwszy. Na początku z pewną ostrożnością ale po 300 metrach jedynym właściwym dla mnie trybem pracy tej skrzyni był najwyższy z 3-stopniowego zakresu trybu sportowego. Skrzynia dysponuje trybem D – połączenie komfortu z ekonomicznym stylem jazdy oraz tryb sportowy S o trzech stopniach pozwalających na sportowe wykorzystanie motocykla. Dodatkowo jest tryb G – włącznik znajdujący się po prawej stronie zegarów określany jako terenowy. Włączony w jakimkolwiek trybie pracy DCT poprawia trakcję oraz bardzo ważną w terenie kontrolę nad motocyklem – redukując poślizg sprzęgła w czasie zmiany biegów.

Od strony użytkownika wygląda to następująco: w trybie D biegi przeskakują na wyższe zanim silnik złapie oddech, a i redukowanie opóźnia maksymalnie tak, że o korzyści hamowania silnikiem w tym trybie możemy zapomnieć. Tryb S przełącza już wyżej i redukuje wcześniej, a kolejne jego programy różnią się w moim odczuciu prędkością obrotową, przy której inicjowana jest zmiana. To co jest olbrzymim ułatwieniem i ukłonem w stronę zwolenników manuala, to możliwość manualnego przełączania za pomocą manetek zamontowanych na lewej stronie kierownicy. Manualną zmianę biegów można wymusić w każdym trybie pracy skrzyni. Dla przeciwników automatów: maszynę po wyłączeniu 3-stopniowego systemu kontroli trakcji, w który wyposażony jest motocykl, bez problemu możemy pociągnąć przednie koło w górę, jednak najlepiej jest to robić w trybie M-manualnym.

Maszyna standardowo wyposażona w bardzo efektywny i precyzyjnie dozowalny układ hamulcowy wyposażony w mocowane radialnie zaciski i układ ABS z możliwością wyłączania. Jest to dużym plusem i wręcz koniecznością jeśli chodzi o możliwość używania w terenie. Motocykl charakteryzuje się bardzo dobrze zestrojonym, w pełni regulowanym zawieszeniem. Zapewnia to pewne prowadzenie w zakrętach pokonywanych z dużymi prędkościami, jak również sprawne niwelowanie dziur i uskoków podczas terenowych przejazdów.

Testowany motocykl to wersja Travel Edition, która wyposażona jest opcjonalnie w: komplet kufrów, wysoką szybę poprawiająca komfort, centralną podstawkę bardzo pomocną choćby przy smarowaniu łańcucha. Oryginalne kufry są wyposażone w bardzo prosty, intuicyjny system mocowań, a zamki obsługiwane są tym samym kluczem co stacyjka. Są naprawdę bardzo pojemne i bez problemu zarówno w bocznym, jak i centralnym możemy zamknąć integralny kask idąc do sklepu na zakupy.

Pomimo szosowych opon, w jakie wyposażony był testowany motocykl, nie odmówiłem sobie przetestowania go po leśnych dróżkach i okołomiejskich piaskach i szutrach. Zawieszenie i wysoki prześwit pozwoliłyby nawet na wjazd na tor enduro, ale opony niestety nie sprostały wyzwaniu, co nieomal przypłaciłem wywrotką w kopnym piachu. Układ kontroli trakcji szybko przypomniał o konieczności wyłączenia podczas pokonywania podjazdu na wysoki i stromy nasyp.

Podsumowując: motocykl całkowicie zaspokoił moje oczekiwania, automatyczna skrzynia DCT bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, oferując zdecydowanie wiele zalet w stosunku do manuala. Niestety DCT Hondy nie ułatwia wyboru prawdziwie męskiego manuala ze względu na zwoje niesłychane walory. Nie wiem co by wzięło górę, komfort i wygoda, czy chęć zabaw i możliwości precyzyjnego ich uprawiania.

Jest to motocykl, którym możemy pojechać zarówno na długą autostradową wyprawę z kolegami na szlifierach i „latać” z prędkościami ponad 200km/h, jak i pojechać wśród motocykli cross na wyprawę przez las.

Motocykl, który testowałem miał jedną bardzo poważną wadę – nie był mój… ale to oczywiście kwestia czasu.

Dane techniczne

• Silnik:

• Skrzynia biegów

• Koła:

• Wymiary i Waga